Un día quixen morrer.

Un día quixen morrer.
Vinme so, rodeado de pantasmas,
chorando na escuridade,
non querendo ser un deles.

Un día quixen morrer.
Foise o amor, ¿para que vivir?
Lucía o sol dun grato recordo.
Revindicabase a si mesmo.

Un día quixen morrer.
Quentabase a ialma,
cada día mais podre
e cheiraba xa a podrido.

Un día quixen morrer.
Notaba a faltar o universo.
Xa non había as súas estrelas,
¿onde ? a luz da lúa chea.

Un día quixen morrer.
Ou pensaba que estaba vivo,
que tiña sangue nas veas,
e quedaba un último alento.


Un día quixen morrer…