Chove paseniño.

Chove paseniño, coma se o tempo non se quixese ir, e quixese escurecer máis se cabe, istes días de primavera. As nubes tapan o ceo, nun diluvio universal, semellando non haber máis ca nubes o outro lado do horizonte, o outro lado do barranco; onde a terra se acaba, e so queda baleiro.
Agardan as árbores que chegue a súa luz ansiada, ises raios para tosta-las follas, para senti-la súa vida, extinta por moitos meses, esteriorizando a súa alegría polo que se acabou, polo que comeza de novo.
Lapiñada polas rúas, polo alquitrán, polas aceras molladas, polo corazón que un día quixo ser outro e non foi capaz, pola sequía que mollada está e ninguén sabe cando voltará, cando se volverá secar.
Parouse o tempo nun día de chuvia, faltalle gasolina, vontade, amar. Iste parouse eu non. Eu ando a cen por hora, na busca do firmamento, na busca das súas estrelas, na busca da lúa chea.
Un ruido afogou o silencio. Palpitar do corazón, agardando o paso do tempo, agardando a luz do sol, o final dun suspiro, dun respirar sen aire.
Voltei a casa e vinme so, coma o que vai o ceo e é il o único santo. Canto mal desexaría facer, para sentir a calor do inferno!
Frores húmidas nas mazairas, chupitos de beleza sabor doce, de tristura por non ter abellas, de ansiedade por falla de tempo, de agonía por saber que tamén rematan, de olvido por querer olvidar-la mezcla.
Chove paseniño, mentres agardan as árbores, a lapiñada das rúas; que non se pare o tempo, que non se afogue cun ruido o silencio, para non chegar a casa e verme so o lado das húmidas frores das mazairas.