A lua chea
"Non hai amor coma o primeiro, nin luar coma o do mes de xaneiro"
Saíde a rúa, o camiño ou a ventá, que alí a veredes, a raíña da noite, das noites de inverno, a lúa chea.
Eu vina sen querer a iso das sete da tarde. Estaba no horizonte, erguendose paseniño riba dun monte. Tan grande, tan redondiña, que a súa natureza parecía perfecta.
A súa claridade semellaba amarela, e as súas profundidades negras non ter fin. De contado, acordeime diste dito que me enseñou meu pai a modo de tradición, e comprendín que tiña razón. Quizais me olvide de cousas, ( mais ben seguro), pero do último que desexo olvidarme e da fermosura.
Que millor ca morrer, ca senil nun dormitorio, pois morto estaría xa antes sin ises recordos.
A fermosura, a grandeza da beleza en si, e o que alimenta a ialma, o corazón e as ganas de vivir. Sentimentos de admiración; de respeto que produce meditación. Sentirse pequeno e moi grande no mundo a vez. Grande porque obserba-la fermosura producenos sensación de grandeza, de ser especial, de sabelo todo nise intre.
Donde quedou xa o primeiro amor, as ilusións novas e aquela beleza en si. Non voltarán nunca, o igual ca moitas outras cousas que un vive dun xeito especial, levándoas sempre dentro.
Saíde a admira-la lúa amigos, e sentide o seu poder. Non e xaneiro, pero quizais para entonces, a"nevoa" de antonte nos peche os ollos.
Saíde a rúa, o camiño ou a ventá, que alí a veredes, a raíña da noite, das noites de inverno, a lúa chea.
Eu vina sen querer a iso das sete da tarde. Estaba no horizonte, erguendose paseniño riba dun monte. Tan grande, tan redondiña, que a súa natureza parecía perfecta.
A súa claridade semellaba amarela, e as súas profundidades negras non ter fin. De contado, acordeime diste dito que me enseñou meu pai a modo de tradición, e comprendín que tiña razón. Quizais me olvide de cousas, ( mais ben seguro), pero do último que desexo olvidarme e da fermosura.
Que millor ca morrer, ca senil nun dormitorio, pois morto estaría xa antes sin ises recordos.
A fermosura, a grandeza da beleza en si, e o que alimenta a ialma, o corazón e as ganas de vivir. Sentimentos de admiración; de respeto que produce meditación. Sentirse pequeno e moi grande no mundo a vez. Grande porque obserba-la fermosura producenos sensación de grandeza, de ser especial, de sabelo todo nise intre.
Donde quedou xa o primeiro amor, as ilusións novas e aquela beleza en si. Non voltarán nunca, o igual ca moitas outras cousas que un vive dun xeito especial, levándoas sempre dentro.
Saíde a admira-la lúa amigos, e sentide o seu poder. Non e xaneiro, pero quizais para entonces, a"nevoa" de antonte nos peche os ollos.
posted by J. M. Chanteiro | 8:15 p. m.
1 Comments:
si existe amor ..traslucido e penetrable..si agardan os seus ollos nas marxe dos meus..e a sorrisa tenue dos seus beizos o unisono cos ollos..si é certo q o primeiro amor calalles nalgunhas persoas..a min caloume o segundo.Deixou unha huella impenetratrable tan forte..q ninguen sera capaz na vida de borrala.So na mentras probo atopar alguen q sexa un pouco coma el..o cal amo con toda a minha alma e entrehgaria a minha alma o dianho polo seu amor..el q sempre me quixo e eu q sempre o amarei..cousas do destino..q por azares da vida unha é tonta e perdeuno todo..perdino a el..non e o primeiro en enumeracion ..pero si o primeiro e unico amor q en realidade sentin e quero.
unha forte aperta,sexas quen sexas
escribes bonito
Publicar un comentario
<< Home